Η πίτα σε μάρανε!!!

Κάθε φορά που βάζω μπροστά να κάνω πίτα, καταλήγω να λέω στον εαυτό μου "η πίτα σε μάρανε ... άλλη δουλειά δεν είχες να κάνεις ... @$##%$$^%^ ...". Θέλω και γέμιση μερακλίδικη με χορταρικά, τυριά και ενίοτε πατατούλα βραστή και μυρωδικά καθώς και φύλλο ζυμωτό, με κίτρινο αλεύρι, λαδάκι και λίγο ξίδι για να γίνει τραγανό. Ο χαμός στην κουζίνα, τα πιτσιρίκια να χώνονται κάτω από τα πόδια μου και να ζητάνε ζυμαράκι για να φτιάξουν και εκείνα την πίτα τους. Το αίτημα γίνεται δεκτό και ... το ζυμαράκι ταξιδεύει σε όλο το σπίτι και δεν μένει μόνο στο τραπεζάκι που η μαμά με αυστηρή φωνή προστάζει (!!!). "Μπορούσα να πάρω έτοιμη ή να κλαφτώ σε μάνα και πεθερά για μια πίτα ... γιατί να παιδεύομαι ... γκρρρρρρ!" - σκέφτεται η ταλαίπωρη μάνα καθώς παλεύει να συναρμολογήσει την πίτα! Το αποτέλεσμα συνήθως είναι καλούτσικο, και τα τέκνα τρώνε και ο σύζυγος καμαρώνει και απολαμβάνει και η πίτα εξαφανίζεται σε λίγες ώρες. Καθώς κοιτάζω την βομβαρδισμένη κουζίνα στοχάζομαι πως παρά την ταλαιπωρία η πίτα χορταίνει το στομάχι μας και δίνει μια αίσθηση σπιτίσια και ζεστή. Πάντα έχω στο μυαλό και στην καρδιά μου τέτοιες πίτες οικογενειακές που εκτός από φύλλο και γέμιση έχουν μπόλικη μητρική αγάπη και αφιέρωση. Μοιραία λοιπόν και εγώ, παρά τα τέκνα που είναι νινάκια και παρά τις δουλειές που δεν τελειώνουν ποτέ ... ζυμώνω με αγάπη μια πίτα με τα χεράκια μου και να με συμπαθάνε όλοι αν γκρινιάζω και λιγάκι. Σύντομα θα ακολουθήσει και η επόμενη πίτα όταν θα έχω ξεχάσει τον μπελά της προηγούμενης!

Η φωτογραφία είναι κολοκυθοτυρόπιτα με πράσινα κολοκυθάκια, φυσικά από τα χεράκια μου!