Πήγα σήμερα στο χασάπη της γειτονιάς, του οποίου είμαι αρκετά τακτικός πελάτης εδώ και πέντε περίπου χρόνια. Το κατάστημα άδειο, ο ιδιοκτήτης μαζί με έναν υπάλληλο. Καλή ευκαιρία για να ζητήσω να μου ξεκοκαλίσει ένα κοτόπουλο για ρολό, όπως έχω κάνει και άλλες φορές. Με κοιτάει σκεφτικός ο χασάπης ... "θα μου πάρει μισή ώρα (!!!) ... δεν έρχεσαι να το πάρεις καλύτερα αύριο" ... "γιατί δεν ψωνίζεις το δικό μας;". Αν και εγώ είχα σκεφτεί αυτή την επιλογή γιατί έχω και εμπιστοσύνη στο συγκεκριμένο κατάστημα, με εκνεύρισε αφάνταστα η άρνηση να με εξυπηρετήσει όπως εγώ επιθυμούσα! Η τιμή του έτοιμου ρολού, 2,5 φορές απάνω από το κοινό κοτόπουλο και χάνω και τα κοκαλάκια που θα τα έκανα ζωμό! Βέβαια, έχει κόπο και υλικά για τη γέμιση ... δεν ήταν πάντως η τιμή το βασικό μου πρόβλημα. Μόλις γύρισα σπίτι, θυμήθηκα την πεθερά μου που επιχείρησε κάποιες φορές να ψωνίσει αλεύρι για τον τότε καινούριο αρτοπαρασκευαστή από έναν φούρναρη της γειτονιάς μέχρι που της είπε προσβλητικά " και το ψωμί μας τι θα το κάνουμε, θα το πετάξουμε". Έχασε οριστικά έναν πελάτη που θα ψώνιζε αλεύρι αλλά και καμιά φρατζόλα άμα δεν προλάβαινε να ζυμώσει! Όσο για το δικό μου χασάπη, αν δεν ήταν τόσο καλός, θα του την κοπάναγα με την τσαντίλα που έφαγα σήμερα! Ίσως και να τον πέτυχα σε κακή μέρα ... οικονομικές δυσκολίες ... κανένα γραμμάτιο ... Κάθε φορά που αντιμετωπίζω παρόμοιο περιστατικό με συνοικιακό κατάστημα, λυπάμαι γιατί θέλω να τα προτιμώ σε σχέση με τις ξένες αλυσίδες υπεραγοράς. Δε βαριέσαι ... θα ψάξω στο γούγλη για ξεκοκάλισμα κοτόπουλου ... ούφ όλο στο φτιάξ'το μόνος σου καταλήγω τελευταία!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου